Nad śpiewnikiem i płytą z piosenkami o Szczecinie, z której muzyki uczyłyby się szczecińskie dzieciaki pracuje nauczycielka Liliana Mrowińska. - Nam pedagogom brakuje takiego repertuaru na lekcje muzyki czy zajęcia z chórem - mówi.

Muzyki uczy od 20 lat. Marzy o wydaniu szczecińskiego śpiewnika z tekstami, do którego dołączona byłaby też płyta demonstrująca jak je śpiewać. - Wybrałam 13 piosenek o Szczecinie, na płycie byłyby wykonania z moim wokalem, ale też podkład z linią melodyczną oraz same aranżacje - planuje Liliana Mrowińska. - To ma pomóc w nauczaniu tych piosenek.

Dlaczego o Szczecinie? - Dzieci są związane z miastem, w którym mieszkają - tłumaczy. - Jeszcze nigdzie się z niego nie wybierają. W podstawówce chcą jeszcze śpiewać o miejscu, gdzie mieszkają, bo potem to już wolą o miłości. Z nich ten patriotyzm jeszcze tak naturalnie płynie. Bardzo uzewnętrzniają swoje emocje, jeszcze nie nauczyły się ich skrywać.

Mrowińska sama pisze muzykę do piosenek (już od siódmego roku życia). Czasami teksty (jak ten na jubileusz 60-lecia Szkoły Podstawowej nr 1, w której pracuje). Te na przygotowywanej płycie byłyby przede wszystkim Włodzimierza Scisłowskiego. Natrafiła na nie w szkolnej bibliotece. Teraz z jego zbiorami wierszy "Tysiące ścieżek przez wybrzeże" czy "O czym Bałtyk opowiada?" się nie rozstaje. - Bardzo mnie jego teksty zainspirowały - mówi. - Malownicze, śpiewne. Dostosowane dla dzieci. Wystarczyło, że je przeczytałam, usiadłam do pianina, a nuty do nich od razu same płynęły.

Ich nieżyjący już autor (zmarł w Poznaniu w 1994 r.) był poetą, satyrykiem, dziennikarzem, autorem wierszy. Wydał 37 książeczek dla dzieci.

Praca nad śpiewnikiem posuwa się w miarę możliwości finansowych autorki. Mrowińska szuka sponsorów. Wgryzła się w komputerowy program do pisania nut, żeby wydawnictwu było łatwiej. Nagrane ma już pierwsze utwory: "Podaj mi rękę Szczecinie", "Szczecińska wiosna", "Na Wałach Chrobrego".

- Jak sobie śpiewamy jaki Szczecin jest piękny, widzę jak się dzieciom podobają te piosenki, jakie są zadowolone - mówi nauczycielka. - Wtedy widzę, że to ma sens.